Rachid Roemeratoe is Secretaris en Projectmanager bij Stichting Pink Marrakech en neemt ons mee in zijn persoonlijk verhaal. Stichting Pink Marrakech zet zich in voor sociale acceptatie, veiligheid en welzijn van de Nederlands-Marokkaanse LHBTQI+‘ers.

De datum 17 mei heeft voor mij, sinds vorig jaar, een dubbele betekenis. Op 17 mei 2020 heeft een dierbare vriend van mij en vele anderen, genaamd Saïd, het leven gelaten. Toevallig wordt er jaarlijks op die dag ook wereldwijd stil gestaan bij slachtoffers van discriminatie en geweld jegens LHBTIQ+ personen. Personen uit de LHBTIQ+ community worden tot op de dag van vandaag nog steeds geconfronteerd met de harde realiteit van discriminatie op grond van hun seksuele voorkeur of genderidentiteit. Saïd en ik zijn beide slachtoffer geworden van discriminatie en geweld jegens homo’s. Om deze reden is sinds 2003 de IDAHOT (International Day Against Homophobia and Transphobia) in het leven geroepen en doen er wereldwijd zo’n 130 landen aan mee. Er is voor de dag 17 mei is gekozen omdat de Wereldgezondheidsorganisatie op 17 mei 1990 homoseksualiteit heeft geschrapt uit de lijst met psychische storingen en aandoeningen. Beter laat, dan nooit zal ik maar zeggen.

Zelf ben ik een Marokkaanse-Molukse homoseksuele man met een islamitische achtergrond en vind ik een dag zoals IDAHOT ontzettend belangrijk. Ook ik heb te maken gehad met uitsluiting en verwensingen naar mijn hoofd gekregen die ik iemand anders nooit zou toewensen. Toen ik mezelf en daarmee mijn seksualiteit nog niet had geaccepteerd ben óók ik een slachtoffer geweest van geweld om het feit dat ik mijn eigen authentieke ik wilde zijn. Schoolgenoten, buurtgenoten en zelfs vrienden van “vrienden” hadden zichzelf het recht toegeëigend om iets negatiefs van mij te vinden en hier zelfs naar te handelen. Dit was een enge periode waarin ik steeds meer in mezelf keerde en me af wilde sluiten van de boze grote wereld, omdat ik daadwerkelijk begon te geloven dat er iets mis met mij was. Ik ben vaak tussen wal en schip gevallen, omdat ik gevoelsmatig vast zat tussen twee werelden. Ik werd door mijn, voornamelijk, witte (homo) vrienden niet erkend als een echte LHBTIQ+’er omdat ik nooit uit de kast zou durven komen. Door moslims in mijn omgeving werd ik niet erkend als zijnde moslim, omdat ik homo ben. Ik werd daarmee bestempeld als haram. Er werd van mij verwacht dat ik een keuze tussen de twee werelden maakte terwijl de twee werelden naar mijn mening ook prima samen kunnen. Desalniettemin wist ik niet waar ik bij hoorde, maar ook niet zo goed waar ik bij wilde horen. Ik ben tot mijn 24^e levensjaar ontzettend gepest, vernederd en uitgelachen puur omdat ik afweek van de norm. Mijn broertje zag wat dit voor effect op mij had en merkte aan mij dat ik ongelukkig was.  Op aandringen van mijn broertje ben ik uit de kast geduwd. Dit klinkt gemener dan het daadwerkelijk was. Hij wilde ook heel graag dat mijn familie mij kon zien voor wie ik ben en waar ik voor sta. Ik ben hem ook dankbaar dat hij mij hier in zo goed heeft weten te ondersteunen en dat ik nu, anno 2021, een volledig accepterende familie en vriendenkring heb. Ik ben me er ook echt van bewust dat een ondersteuning zoals die van mijn familie of vriendenkring zeldzaam is. Het heeft mij de kracht gegeven om te kiezen voor mijn authentieke zelf waardoor ik mij kan inzetten voor anderen. Daarnaast heb ik mogen leren dat ik veel meer waard ben dan andermans negatieve mening. Vanaf dat moment kon ik gaan bloeien en durfde ik mijn echte persoonlijkheid uit te dragen, want wat ik altijd zag als zwakte werd uiteindelijk mijn sterkte.

Dit jaar zal ik tijdens IDAHOT 2021 op 17 mei in eerste instantie stilstaan bij Saïd. Ik wil op zijn eerste sterfdag even stilstaan bij de pijn en verdriet die hij, in zijn korte leven, met opgeheven hoofd heeft moeten trotseren. Ik herdenk zijn relatief korte leven en zijn mooie lach. Ik denk aan de manier waarop hij vele harten en zielen met zijn extravagante persoonlijkheid en aanwezigheid heeft mogen verblijden. Ik denk vooral aan onze persoonlijke mooie gesprekken met betrekking tot onze seksualiteit, spiritualiteit, familie en geloof. We hadden ontzettend veel steun aan elkaar en die zal ik ook voor altijd koesteren.  

Op een dag zoals IDAHOT kan ik op mijn eigen manier extra aandacht vragen voor de discriminatie, haat en geweld die personen uit mijn eigen community dagelijks ervaren.  Ik ken mensen binnen mijn community die te maken hebben met tegenslagen of problematiek ervaren op het gebied van geloof, cultuur, maar ook op de arbeidsmarkt of huizenmarkt. Dit heeft als gevolg dat deze mensen zich sneller isoleren, last hebben van depressies en zelfs zelfmoordgedachtes. Dit gaat mij, maar ook vele anderen aan het hart. Samen met mijn gekozen familie, mijn collega’s van stichting Pink Marrakech probeer ik onder andere mensen zich bewust te laten worden van de problematiek rondom homofobie- en transfobie. Door zowel zichtbaar te zijn en gender- en seksuele diversiteit openlijk bespreekbaar te maken proberen wij de sociale acceptatie van LHBTIQ+ personen in Nederland te vergroten. Ik ben daarom ook ontzettend blij dat er, anno 2021, meer aandacht aan de bewustwording van de veiligheid van LHBTIQ’ers in Nederland wordt besteed. Ik ben blij dat steeds meer Nederlandse gemeentes zich zichtbaar opstellen voor de community, zich uitspreken en actief inzetten tegen homofobie- en transfobie. Echter is het nog niet genoeg en zal er ook in Nederland meer moeten gebeuren. Nederland loopt nog steeds achter op anderen landen met betrekking tot het realiseren van een wetgeving rondom het aanzetten tot haat en haatmisdaden. Trek als slachtoffer van geweld of discriminatie jegens LHBTIQ’ers daarom ook altijd aan de bel en meld het probleem. Onthoud goed dat je er niet alleen voor staat.

Op het moment van schrijven is het de 29^e dag van de vastenmaand Ramadan. Dit is voor mij de maand van bezinning, reflectie, barmhartigheid, vergeving en saamhorigheid. Een maand waarin ik weer de verbinding met mezelf kan maken en vrede probeer te sluiten met mijn eigen tekortkomingen. Ik hoop dat ik die verbondenheid met mezelf kan vasthouden en kan uitdragen naar anderen in de hoop dat anderen zich weer met elkaar zullen verbinden. Het is helemaal okay om te verschillen van religieuze, maatschappelijke of politieke meningen, maar behandel elkaar alsjeblieft met respect wanneer het gesprek aan gegaan wordt. Haal elkaar niet naar beneden, maar leer van en met elkaar. Omarm elkaar en blijf met elkaar verbonden. Ik ben van mening dat iedereen zich overal veilig en vrij moet kunnen uiten in welke hoedanigheid dan ook. We zijn als mensen pas vrij, als iedereen dat kan en mag zijn. Om die reden vind ik het van belang dat ik mezelf, vooral tijdens IDAHOT, uitspreek voor vrijheid en gelijkheid voor hen die dat niet kunnen, durven of dat niet mogen.